Έρχεται μια ηλικιωμένη κυρία προς το μέρος μου "τι θέαμα είναι αυτό;", "μια φωτογράφιση για τις γυναικοκτονίες", της αποκρίνομαι. Κοιτάει με απορία, κάνει το σταυρό της και συνεχίζει τον δρόμο της. Ο θεός σίγουρα θα βοηθήσει στο να μην λαμβάνουν χώρα τέτοια τραγελαφικά θεάματα σκέφτομαι...Ο άνθρωπος ωστόσο συνεχίζει να απορεί με τα θεάματα αυτά και όχι με τις γυναικοκτονίες, αφού έχει φυσικοποιήσει πως η γυναικεία φύση θα υποτάσσεται σε μιαν φύση ανδρική. Αλλά αυτή η επίκληση στη φύση, ωσάν τα πράγματα να είναι έτσι τακτοποιημένα, ίδια και απαράλλαχτα, η επίκληση σε μια φύση κυριαρχική και με φύση υποτακτική, ειναι ένα δίπολο που μας καθορίζει και μας εγκλωβίζει ταυτόχρονα. Αν το φύλο είναι μια επιτέλεση τότε εδώ επιτελούμε έναν έμφυλο θρήνο. Τον θρήνο για τα σώματα που βεβηλώθηκαν, θανατώθηκαν, βιάστηκαν, εκβιάστηκαν στο όνομα μιας φύσης ευαίσθητης, υποτελούς, αδύναμης, ωραίας.

Art Performance: Βασιλίνα Κόκκοτα
Κείμενο: Χρύσα Χατζηκανέλλου